Obesitas in de praktijk: mens-onterend

Rob weegt zich op de weegbrug van het oud-schroot want de weegschaal van de huisarts gaat niet voorbij de 180 kg…..

Dit is geen fabeltje maar een gebeurtenis van afgelopen jaar. Rob wilde zelf graag weten hoeveel hij woog en liep naar de huisarts. Hij ging op de weegschaal staan. Het duurde even en toen begon de weegschaal te knipperen: ERROR ERROR ERROR. “Ah jammer” zei de assistente “je bent denk ik te zwaar voor onze weegschaal.”

Rob baalde, wat nu? “Oh wacht” dacht Rob “het oud schroot heeft een weegbrug. Dan moet ik daar maar heen”. De volgende ochtend, in alle vroegte, liep Rob naar het autokerkhof. “Ik ken het meisje wat daar werkt en ze was zo attent om even weg te kijken toen ik mijn kleren uittrok”.

Een brok schoot in mijn keel. “Wat een mensonterende situatie” schiet er door mijn hoofd. Maar ook, “waarom zou je in hemelsnaam nog je kleren uit willen trekken? Wat maakt die ene kilo nou nog uit?”

Deze vraag hield ik voor mij. Ik geef Rob een zakdoek, want dit is hem niet in de koude kleren gaan zitten.

Rob laat zich voorlopig niet meer wegen. Hij heeft wel een overhemd, net te krap, die hij graag weer aan wil trekken. Hij doet zijn best en kijkt elke twee weken of het overhemd al beter past.

Inmiddels is dat zo en is hij trots op zijn bereikte mijlpaal.

Obesitas in de praktijk: Schaamte

Job rent het schoolplein af en roept “Mam, wil jij helpen met sportdag?” “Wat leuk” is haar eerste gedachte. Nu, 3 weken later, is de sportdag een kopzorg geworden. Ze moet namelijk een T-shirt aan waar Super-Crew op staat. En dat T-shirt is het probleem. Want ze hebben haar maat niet.

Confronterend.

Je zou misschien zeggen “wat maakt dat T-shirt nou uit?” Nou, veel in dit geval. School vindt het onhandig en ziet liever dat zij zich in maat XXL perst (“Het zou toch wel fijn zijn voor de herkenbaarheid”) en Job doet er onbewust een schepje bovenop (“Je moet wel dat shirt aan hoor mam, dat hóórt nou eenmaal zo”).

Dit is maar één voorbeeld waarin schaamte alle voorpret overschaduwt. Maar zo zijn er vele. Op bezoek gaan bij vrienden spant de kroon. Sommige -eigenlijk best veel -stoelen zijn te krap, kraken als je er met veel gewicht op gaat zitten, of zakken wat door de poten. Dat is al stap één waar veel mensen zich druk om maken. En dan komen de taartjes, kaas en nootjes op tafel, tegelijk met de (ingebeelde) blikken die nauwlettend in de gaten houden wat je zoal in je mond stopt.

Reden genoeg om af te zeggen, of om jezelf vooraf zo vol te eten dat je heel beleefd alle versnaperingen afslaat en het houdt bij een spa’tje rood.