NEE! Ik wil niet staand vergaderen

Zo dacht ik vorig jaar. Het was nog de tijd waarin ik niet wist wat ZOOM betekende. Na het bekende lunchbroodje hummus en de kannen jus d’orange en karnemelk kwam ik binnen, in de veronderstelling dat ik even zou kunnen uitbuiken. Toen pas zag ik dat de stoelen waren weggezet. Mmmm. De voorzitter bevestigde mijn vermoeden. Het werd een staande vergadering.

Ik had hakken aan, hele hoge. Dat staat natuurlijk niet lekker. Ik ging wat wiebelen, van mijn ene op mijn andere been, wat leunen over de sta-tafel. Het bleef behelpen.

Waren de hoge hakken de reden dat ik niet wilde staan? Had ik gewoon lekkere sneakers aan moeten trekken? Misschien. Ik had dan ook meteen die kleffe panty vervangen voor een zachte broek die niet knelt en een lekker huisvest.

Maar eigenlijk, dat was het probleem niet. Waar het om ging is dat ik iets moest doen waar ik geen zin in had. Ik kon niet zélf beslissen of ik wilde staan of zitten. Dat zat mij dwars.  

Wanneer je zelf wat wil doen aan je gezondheid, je wilt bijvoorbeeld gezonder eten of meer bewegen, speelt dit net zo. Zolang jij iets doet ‘omdat een ander dat vindt’ of ‘omdat je denkt dat het zo hoort’ dat gaat het ‘m niet worden. Misschien voor heel even, maar voor je het weet is je motivatie beyond zero en heb je gratis een deukje in jouw zelfvertrouwen opgelopen.

Het gaat er om dat jij doet wat jij belangrijk vindt, op een manier die bij jou past. Ik moet altijd denken aan een oude dame die van haar kinderen naar de gymnastiek moest. Meer bewegen wilde ze wel, maar het gymklasje vond ze een gruwel. Op een dag ging ze niet meer. Ze zei, “ik wil dit niet, ik wil gewoon dansen!” Vanaf dat moment gaf ze zich op bij de dansschool en het resultaat laat zich raden.