“Niet om het een of ander, maar als ik een jaartje bij jou ben krijg ik toch medicijnen om af te vallen?” Deze zin komt aan het einde van het telefoongesprek wanneer we eigenlijk gaan ophangen.
Hoe ik daar tegenover sta? Genuanceerd. Ik ken de meningen van mensen die hier faliekant op tegen zijn. “Kom nou toch, afvallen moet je zelf kunnen.” Maar het is mij te kort door de bocht.
Ik ken de man die de hele dag trek heeft. Als zijn vrouw het eten opschept kijkt hij schalks of ze niet een schepje meer heeft dan hij. Hij wil wel minderen, maar voert de hele dag een gevecht tegen de voortdurende trek en gedachten aan eten.
Na een jaar ploeteren krijgt hij nu medicatie. De cravings blijven nu weg en na een kleine maaltijd heeft hij genoeg. Er komt rust in zijn hoofd en rust in zijn lijf. En vanuit die situatie bouwt hij nu razendsnel gezonde eetgewoontes op en valt gestaag af.
Als ik aan hem denk? Dan ben ik blij dat er medicatie is. Niet alleen voor hem maar voor alle mensen met overgewicht die overmatige trek ervaren.
*Dit blog is uit de serie ‘obesitas in de praktijk’. Het zijn verhalen uit onze leefstijlpraktijk die illustreren waar mensen met obesitas tegenaan lopen en hoe ze daarin hun weg proberen te vinden. Ik wil hiermee de urgentie voor universele preventie benadrukken want obesitas is een veelkoppig monster dat veel mentaal en fysiek leed veroorzaakt.